ตามชื่อกระทู้เลย เราชอบเพื่อนคนนึง ตอนนั้นมันก็ดีน้ะ เขาชอบแอบมองเราบ่อยๆเมื่อเราหันไปเค้าจะหันกลับไปทันทีเป็นแบบนี้เสมอ เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไร มีวันนึงเรามีคนแกล้งเอาเฟสบุ้คเราไปโพสหน้าวอลเค้าว่าเราชอบ เราตกใจมากน้ะว่าใครทำเราทั้งโกรธทั้งอาย คือเราเรียนอยู่ห้องเดียวกันและเราก็ไม่คิดจะบอกด้วยว่าเราชอบ ตอนนั้นเราไม่รู้ต้องทำไงเราไปบอกเค้าว่าเราไม่ได้โพสเข้าก็ตอบมาแบบยิ้มๆว่าไม่เป็นไร แต่เราก็รู้สึกอายมากอายจริงๆ จากนั้นเราก็บล็อคเฟสเค้า ไม่คุยกันอีกเลย แต่เขาก็ยังคงแอบมองเราอยู่เสมอ แต่เมื่อเราคิดที่จะตัดใจก็ตัดใจจริงๆเราไม่มองหน้าเค้าไม่คุยกับเค้า จนวันสุดท้ายของการเรียนเราก็เขียนใส่กระดาษว่าขอให้โชคดีและเค้าก็ส่งข้อความทางเฟสบุคว่าโชคดีเหมือนกัน โดยที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน และมันก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่เราได้คุยกัน นี่ก็ผ่านมาสองปีล้ะ ที่เราไม่เจอกันไม่ได้คุยกัน แต่เหมือนว่าเรายังลืมเค้าไม่ได้ เมื่อกลับไปนึกถึงทำให้รู้สึกเจ็บ มันจุกแบบหายใจไม่ออก และเมื่อเพื่อนเอ่ยชื่อเค้า มันเหมือนจี้จุดอ้ะ อยากร้องไห้เลย บางที่เราก็อาจจะเก็บเอาไปฝัน จนตอนนี้เราไม่กล้าที่จะชอบใครเลย.
ขึ้นชื่อว่าชอบเพื่อน ยังไงมันก็เจ็บ